வைணவத்தைத் "தழுவிய" திருச்செந்தூர் முருகன்!

திருச்சீர் அலைவாய்! வெள்ளை அலைகள் முப்போதும் தாலாட்டும் என் முருகச் சிற்றூர்! "அலைபாயுதே கந்தா - என் மனம் அலைபாயுதே" என்னும் படிக்கு திருச்செந்தூர் ஆலயத்தின் குடமுழுக்கு விழா இன்று! (Jul-02, 2009)

திருச்செந்தூர் கொஞ்சம் வித்தியாசமான படை வீடு!
மற்ற படை வீடுகளெல்லாம் மலைகளில் இருக்க, இப்படை வீடு மட்டுமே, கடலோரத்தில்! குறிஞ்சிக் கடவுளான முருகன், நெய்தற் கடவுளாய் மாறிய மர்மம் என்னவோ? :)
அலையாழி அறிதுயில் மாயவனின் அலையாழிகளால் சீராட்டி விடும் சீராளன் தான் என் முருகப் பெருமானோ?

என்னுடைய "திருமாலும் தமிழ்க் கடவுளே!" - பதிவுகளுக்காக, சில முருக பக்தர்கள் என்னை விரட்டி விட்டாலும், செந்தூர் முருகன் என்னை விரட்டி விடுவானோ?
அன்று அப்படித் தானே பகழீ, பகழீ என்று ஓர் வைணவனை ஓடி வந்து "தழுவிக்" கொண்டான் பைந்தமிழ்ப் பெருமான்?
சைவமும் வைணவமும் மனிதருக்குத் தான்! மனசுக்கு அல்லவே! என் மனசுக்கு அல்லவே! பார்க்கலாமா கதையை?

---

சேதுபதிகள் ஆண்ட இராமநாதபுரம்! அங்கு சன்னாசி எனும் கிராமத்தில் ஒரு வைணவக் கொழுந்து! காமங்-கோட்டைச்-சேகரம் என்னும் சதுர்வேதி மங்கலத்தில் அந்த வாலிபன் வட வேதமும் சொல்லுவான்! ஆழ்வார்கள் ஆழ்ந்து அருளிய, தீந்தமிழ்ப் பாசுரமும் தெளிய ஓதுவான்! அவன் பெயர் = பகழி!

அது என்ன பகழி? புகழி-ன்னு ஒரு பொண்ணு எனக்குப் பள்ளிக்காலத்தில் தோழியா இருந்தா! இன்னிக்கு ஐரோப்பாவின் அரண்மனையில் புகழ் பெற்று இருக்குறா புகழி! ஆனா அது என்ன பகழி? பகழி??

வான் எலாம் பகழி! வானின் வரம்பு எலாம் பகழி! மண்ணும்
தான் எலாம் பகழி! குன்றின் தலை எலாம் பகழி! சார்ந்தோர்
ஊன் எலாம் பகழி! நின்றோர் உயிர் எலாம் பகழி! வேலை
மீன் எலாம் பகழி! ஆக வித்தினன் வெகுளி மிக்கோன் - என்று கம்பன் கவி!

பகழி = அம்பு!
இன்னும் வெவரணையாச் சொல்லணும்-ன்னா, அம்புக்குக் கீழே, அடிப் பாகத்தில் இறக்கை இருக்குமே! பார்த்து இருக்கீயளா? அதுக்குப் பேரு = பகழித் திரள்!
அம்பை, காற்றுக்கு எதிரா விரைந்து செலுத்த உதவும் அந்த இறக்கைக்குப் பேரு தான் பகழி!

"பகழிக் கூத்து" நடக்கிறதாம்!
ஒரு பகழி, ரெண்டு பகழி அல்ல! வான் எலாம் பகழி! வானின் வரம்பு எலாம் பகழி-ன்னு ஒரு பகழிக் கூத்தே நடக்கிறது! வெள்ளை இறகுகள் களமெங்கும் அப்படிப் பறக்குது!

* இப்பேர்ப்பட்ட பகழிக் கூத்தை நடத்துவன் யார்? = என் இராகவப் பெருமாள்!
அவனே "பகழிக் கூத்தன்"! அந்த அழகான தமிழ்ப் பெயரையே, நம்ம வாலிபனுக்கும் இட்டார்கள் பெற்றோர்!

புள்ள, அருமையாத் தமிழ் கற்று வளருது! பின்னே நம்மாழ்வாரைப் படித்து வளரும் புள்ளையாச்சே! தமிழுக்குச் சொல்லவா வேணும்? திருவாய் மொழிக்கு உருகாதார் ஒருவாய் மொழிக்கும் உருகார் அல்லவா!

---

பகழி, தமிழைப் பயிலும் போதே, தமிழ்க் கடவுளரான மாயோனையும், சேயோனையும் சேர்த்தே பயில்கிறான்! அதுவும் அவிங்க ஊரான, சேதுபதி ஆண்ட, திருச்செந்தூர் பட்டினத்துக் கடலின் மேல் பகழிக்குக் கொள்ளை ஆசை! அந்தக் கடலுக்குச் சொந்தக்காரனான "கந்தக்காரன்" மீதும் கொள்ளை ஆசை!
வைணவப் பையனாச்சே, செந்தூரு இவனுக்குச் சொந்தூரு ஆகுமா? சரிப்படுமா-ன்னு எல்லாம் பகழி வீட்டுலயும் யாரும் கேட்கலை! சும்மா ஜாலியா விட்டுட்டாங்க போல! :)
ஆனா என்ன ஒன்னு, தமிழையும் பாசுரத்தையும் நல்லாக் கவனிச்சிக்கிட்ட பகழிக்கு, வயிற்றைத் தான் கவனிச்சிக்கிடத் தெரியலை! வேளைக்குச் சாப்பிட்டாத் தானே?

எப்பவும் பாட்டு-ன்னு உட்கார்ந்து கிட்டு இருந்தா, பசி அடங்கீருமா?
"வாய்க்கு வடை இல்லாத போது, வயிற்றுக்கும் பொங்கல் ஈயப்படும்"-ன்னு இருக்க வேணாமோ? அதானே மடப்பள்ளி வைணவ லட்சணம்? :)
அல்சர் கணக்கா, பெரும் வயிற்று நோய் வந்துரிச்சி நம்ம பகழிக்கு!

என்னென்னமோ மருத்துவம் பார்த்தும், மூலிகை அரைச்சிக் குடிச்சியும் போகலை!
அம்மா அப்பா பெருமாளுக்கு வேண்டிக்கறாங்க! வைத்திய வீரராகவப் பெருமாளோ சென்னைத் திருவள்ளூர் பக்கம் இருக்காரு! பகழியோ எங்கேயோ தென்கோடியில இருக்கான்! யார் தான் மருத்துவன்?

அப்போ தான் பகழி நினைப்புக்கு ஒரு வாசம் வருகிறது, திருச்செந்தூர் "இலைத் திருநீறு"!

பன்னீர் விபூதி என்று நீட்டு நீட்டு பன்னீர் மரத்து இலையில் மடித்துத் தரப்படும் செந்திலாண்டவனின் மருந்து!
திருமுருகனோ கண்ணுக்கு விருந்து! அவன் திருநீறோ புண்ணுக்கு மருந்து!

பகழி கடலில் விளையாடும் போதெல்லாம், கோயில் அந்தணர்கள், பல பேருக்குப் பன்னீர்-இலை விபூதி கொடுப்பதைப் பார்த்து இருக்கிறான் அல்லவா?
அந்த ஞாபகம் வந்து விட, வயிற்று வலி இன்னும் அதிகம் ஆகியது! பின்னே, வழி தெரிந்து விட்டால், அதை உடனே அடையத் தோணும்-ல? சென்றான் பகழி செந்தூர்!

---

செந்தூர் முருகப் பெருமானே ஒரு Baby Beauty! அவன் மீது Baby Tamizh பாடத் துவங்கி விட்டான் நம்ம பகழி! :)
திருச்செந்தூர் பிள்ளைத் தமிழ் என்னும் அழகு தமிழ்க் கவிதை தோன்றிற்று! இலைத் திருநீறும் அவன் வயிற்றிலே ஊன்றிற்று!
பாலையாய் எரிந்த வயிற்றில் பால் வார்த்தான் பால முருகன்! குளிர்ந்தான் பகழி!

ஆனா ஒரே ஒரு தப்பு நடந்து போச்சு! மருந்து வாங்கப் போன பகழி சாதாரணமாப் போயிருக்கணும்! ஆனா வைணவராச்சே! ஐயா நாமத்தோட போயிட்டாரு!
அதுவும் ஒரு நாமம் இல்ல! பன்னிரெண்டு நாமம் போடறவங்க போல! மேனியின் ஒவ்வொரு மூலையிலும் நாமம்!

கூட்டத்தில் பகழி மட்டுமே வித்தியாசமாகத் தெரிகிறார்! சரி, போனாப் போவுதுன்னு, போத்திமாருங்க (அர்ச்சகர்), எல்லாருக்கும் கொடுக்கறாப் போல, பன்னீர் விபூதி மட்டும் கொஞ்சம் கொடுத்து வுட்டுட்டாங்க!
இவரும் போனதுக்குச் சிம்ப்பிளா ஒரு பாட்டு பாடிட்டு வந்திருக்கலாம்! ஆனால் ஒரே தமிழ்ப் பாட்டில் அடங்கிடுமா ஆறு முகமும்? நம்ம பகழிக்கு அப்ப தான் பாட்டு பிச்சிக்கிட்டு வருது!

கொத்துஞ் சுமந்த பசுஞ்சாலிக்
குளிர் முத்தினுக்கு விலை உண்டு!
கொண்டல் தரு நித்திலம் தனக்குக்
கூறும் தரம் உண்டு, உன் கனிவாய்

முத்தம் தனக்கு விலை இல்லை!
முருகா முத்தம் தருகவே!!முத்தம் சொரியும் கடல் அலைவாய்
முதல்வா முத்தம் தருகவே!!

என் முருகனின் தேனிதழ் இதழோடு-இதழ் கலக்கும் இன்பத்தை வாயால் சொல்லவும் முடியுமா? இதழ் மெல்லவும் முடியுமா? மெண்டு அள்ளவும் முடியுமா?

---

இவ்வளவு அழகான பிள்ளைத் தமிழை, அங்கு ஏறெடுத்தும் பார்க்கவில்லை! "நாமக்காரன் பாடியது நமக்கு எதுக்கு-ங்காணும்?" என்று ஒரு வித வெறுப்பு! உதாசீனம்!

திருச்செந்தூர் ஆலய நிர்வாகத்தைக் கைக்குள் வைத்திருக்கும் போத்திமார்கள் மற்றும் திரி-சுதந்திரர்கள் (முக்காணிகள்) பகழியின் நெற்றி நாமத்தை மதிக்கா விட்டாலும், தமிழை மதிக்கலாம்! ஆனால், "உம், உம், நடையைக் கட்டு" என்று பகழியை "ஜருகண்டி" செய்கிறார்கள்! பகழிக்கோ அருகில் சென்று பார்க்க ஆசை! ஆனால் நெட்டித் தள்ளுகிறார்கள்!

காசுள்ளவர்களை எல்லாம் முன்னே அனுப்பும் போது, தமிழுள்ள பகழியை முன்னே அனுப்ப மட்டும் மனம் வரவில்லை! போதாக்குறைக்கு "நாம" பயம் வேறு!
முருகப் பெருமானை மனங்குளிரத் தரிசனம் செய்யக் கூட முடியவில்லை! ஏதோ எட்டக்க இருந்து ஏங்கி ஏங்கிப் பார்த்ததோடு சரி!
பகழிக்கு கோயில் மரியாதையா தேவை? அவரு தான் முருகனின் இதழ் மயக்கத்தில் இருக்காரே! யாருக்கு வேணும் மரியாதையும் மதிப்பும்?
பிள்ளைத்தமிழ்ப் பாடல்களை மொத்தமாகப் பாடி முடித்து, வெளியில் சென்று விட்டார் பகழி! நோய் நீங்கிய அசதியில், அடியார் கூட்டத்தோடு கூட்டமாக, அப்படியே மண்டபத்தில் படுத்தும் விட்டார்!

முத்தமிழால் வைதாரையும் ஆங்கே வாழ வைப்பவன், இங்கே வையாத பாச உள்ளத்தைக் கண்டு கொள்ள மாட்டானோ? உள்ளத்தில் நல்ல உள்ளம் என்றுமே உறங்காதோ? முருகாஆஆஆஆஆஆஆ!
செந்தூரான் வங்கார மார்பில் அணி மாணிக்கப் பதக்கம், உறங்கும் பகழியின் மார்பில் வந்து ஏறியது! அவரோ ஆழ்ந்த குறட்டையில்!
உதய மார்த்தாண்ட பூசைக்கு நடையைத் திறந்தவர்கள், முருகனைக் கண்டார்களோ இல்லையோ, பெரிய மாணிக்கப் பதக்கத்தைக் காணவில்லை என்பதை மட்டும் நன்றாகவே கண்டார்கள்! ஊரெங்கும் ஆள் போட்டுத் தேடி அலுத்துப் போய், சண்முக விலாச மண்டபத்துக்கு வந்தால்........

தூங்கும் பகழியின், வங்கார மார்பில், அணியாக மின்னுகிறது!
பகழியின் மேனி எங்கும் முருகன் சூடிக் களைந்த மாலைகள்! - உடுத்துக் களைந்த நின் பீதகவாடை உடுத்துக் கலத்தது உண்டு! தொடுத்த துழாய் மலர் சூடிக் களைந்தன சூடும் இத் தொண்டர்களோம்!
"ஆகா, அண்ட வந்த இந்த நாமக்காரனைக் கிட்டக்க கூட விடாம, வெரட்டு வெரட்டு-ன்னு விரட்டினோமே! அப்படி இருக்க, எப்படி இப்படி?"-ன்னு போத்திகள் விழிக்க...
நல்ல வேளை திருட்டுப் பட்டம் கட்டாமல், உண்மையைப் புரிந்து கொண்டார்கள்! நல்ல எடையுள்ள புஜங்க மாணிக்கப் பதக்கத்தைக் கழட்டணும்-ன்னாலே, அந்தத் திருகாணிக்கு-ன்னே செஞ்ச பிரத்யேக சாவி வேணுமே! அப்படி இருக்க, இவன் மார்பில் பதக்கம் வந்தது என்றால்........?

பகழியை எழுப்பி, மன்னிப்பும் கேட்டனர்! சாவி போட்டு அந்தப் பதக்கத்தை மீட்டு எடுத்துக் கொண்டனர்! பகழி வேண்டாமென மறுத்தும், வீதியுலா நடத்தி, செந்தூர்க் காதலனிடம், மிக அருகில் கொண்டு போய்ச் சேவித்தும் வைத்தனர்!
சந்தனம், பன்னீர் இலைத் திருநீறு, மாலை, பரிவட்டம் என்று ஆரவாரம் காட்ட, பகழியோ வேறு விதமான வெட்கத்தில் நெளிந்தார்! என்ன வெட்கமா? ஹிஹி...

முயலும் படிவாழ் திருச்செந்தூர், முருகா முத்தம் தருகவே!
மொழியும் சமயம் "அனைத்தினுக்கும்" முதல்வா முத்தம் தருகவே!!

---

முருகப் பிள்ளைக்கு இன்று குடமுழுக்கு இனிதே நடந்தேறட்டும்!

அவன் திருமுகத்தை ஆசை ஆசையாகப் பார்க்கும் போதெல்லாம்,
அந்தச் சந்தனக் காப்பை இதழோரம் வழித்து எடுக்க,
அந்த வழிப்பில் வழிந்து, அப்படியே என்னை ஊடுருவிப் பார்த்துச் சிரிப்பான்!

போதும்-ப்பா ராசா! செந்தூர் முருகா, என்னைச் சேர்த்துக் கொள்!