"தற்கொலை" செய்து கொண்ட நாயன்மார்!

அடியவர்களின் கதைகளை, புராண மிகைகள் களைந்து, மூலநூலில் (திருத்தொண்டர் திருவந்தாதி) உள்ளது உள்ளபடியே எட்டிப்பார்த்து.....
அதை, நம்முடைய அகவியலோடும் பொருத்திப் பார்த்துக் கொள்ளும் முயற்சியின் தொடர்ச்சியாக.....
திருக்குறிப்புத் தொண்ட நாயனார்! - வண்ணான் குலத்தில் பிறந்து வெளுத்துக் கொடுத்தவர்! அவரின் குருபூசை இன்று! (நினைவு நாள் - சித்திரை மாதம் சுவாதி)! பார்க்கலாமா?

தொண்டை மண்டலம் என்னும் நாடு, காஞ்சியை மையமாகக் கொண்டது!
சோழ வளநாடு சோறுடைத்து, பாண்டி முத்துடைத்து, சேரம் வேழமுடைத்து-ன்னு அவிங்கவிங்க பெருமை பாடிப்பாய்ங்க! :) ஆனாலும் அவையெல்லாம் Raw Material என்னும் மண் வளம் மட்டுமே! மனித வளம் (Human Resource) எங்கே? = தொண்டைநாடு சான்றோர் உடைத்து!

சான்றோர்-ன்னா என்ன? = யாரைச் சான்று காட்ட முடிகிறதோ, அவர்கள் சான்றோர்கள்!
அவர்கள் வாழ்வே அவர்கள் சான்று! அதை யாருக்கும் காட்டலாம்!

இப்பல்லாம் நமக்கு ஒரு Proof, சான்று தேவைப்படுகிறது! அந்தக் கடையில் "சரக்கு" எப்படி மச்சி? இந்த வங்கியில் கடன் வாங்கலாமா நண்பா?-ன்னு ஒரு பேச்சுக்கு நண்பர்களைக் கேட்டுக் கொண்டு தான் நகர்கிறோம்!
ஆனால் அந்தச் சான்று ஒத்த வாழ்கைமுறை உள்ளவர்க்கு மட்டுமே! கீழ்த்தட்டு மக்களுக்கு, நடுத்தட்டு மக்களின் சான்று ஏலாது! ஆனால் எல்லாருக்கும் ஏலக் கூடிய சான்று எது? அதைக் காட்ட வல்லரே = சான்றோர்!

* கலையில் பணிவு = எம்.எஸ்.சுப்புலட்சுமி
* ஆன்மீகத் தமிழ் = வாரியார்
* கடைசி வரை காதல் உறுதி = கே.பி. சுந்தராம்பாள்
* தொண்டில் தூய்மை = அன்னை தெரேசா
இப்படி சான்று காட்ட வல்லவர்களே, "சான்றோர்"! ஆன்றோர்களே, சான்றோர்களே என்பது வெறுமனே மேடைச்சொல் அல்ல! :)

தொண்டை மண்டலம் சான்றோர் உடைத்தாம்! அறிவில் சிறந்தது காஞ்சிபுரம்! அறிவு-ன்னா வெறுமனே கல்வி அல்ல! அது ஞான-பக்தி-வைராக்கியம்!
அப்படியான வைராக்கியத்திலே (உறுதியிலே) சிறந்தவர் திருக்குறிப்புத் தொண்டர்! காஞ்சிபுரத்தில், வண்ணான் குடியிலே பிறந்தவர்!

வண்ணான் குடிக்கு ஏது ஞானம்?
சிவபரம்-ன்னா என்னான்னு தெரியுமா? சிவ ரகஸ்யம், சிவகலை, சிவாகமம், சைவ சித்தாந்தம் - இதெல்லாம் தான் தெரியுமா?
"அறிவொன்றும் இல்லாத ஆய்க்குலத்து உன்தன்னைப் பிறவி பெறுந்தனை புண்ணியம் யாம் உடையோம்"-ன்னு இருப்பவர்களுக்கு அதெல்லாம் தெரிய வாய்ப்பில்லை தான்! ஆனால்...ஆனால்...ஆனால்....

* ஈசனுக்காக/அடியார்களுக்காக தங்கள் கண்ணையே, உயிரையே தருவார்கள் ஒருபுறம்!
* ஈசனின் தில்லை அம்பலத்தில் எண்ணெயைக் கொட்டி, தமிழ் ஓதி வரும் அடியார்களை வழுக்கி விழச் செய்வார்கள் மறு புறம்!

* முன்னவருக்கு சிவாகமம்/சிவ ரகஸ்யம்-ன்னு எல்லாம் அதிகம் பேசத் தெரியாது!
* பின்னவர்கள் சிவகலை, சைவ சித்தாந்தம் என்றெல்லாம் "நன்கு" அலசிப் பேசுவார்கள்!
ஆனால் ஈசனுக்கு எதைக் கொடுப்பார்கள்? = அன்பைக் கொடுக்க மாட்டார்கள்! தங்கள் அறிவையே கொடுப்பார்கள்!

சிவபெருமான் வேணுமா? சைவம் வேணுமா?-ன்னு அவிங்களைக் கேட்டுப் பாருங்க! சைவமே வேணும்பாங்க! :)
"தங்கள்" கொள்கை, "தங்கள்" குழு, "தங்கள்" பாண்டித்யம், "தங்கள்" பிடிப்பு - இதன் மேல் உள்ள கவனம் போக, மீதிக் கவனம் தான் "நங்கள்" ஈசனிடம்! :)

வண்ணான் வேலை செய்து வந்த திருக்குறிப்புத் தொண்டரிடம் போய், சைவம் வேண்டுமா? சிவன் வேண்டுமா என்று கேட்டால்.....???

---

(காஞ்சி - முத்தீஸ்வரர் ஆலயம் - திருக்குறிப்புத் தொண்டர் நிறைவு கொண்ட தலம்)

காஞ்சிக்கு வரும் அடியார்களின் முகக் குறிப்பைப் பார்த்தே, அவர்களுக்கு இன்ன வேணும், உணவு வேணும், நீர் வேணும், தங்க இடம் வேணும் என்பதை அறிந்து, ஆவன செய்து கொடுப்பார்! அதான் "திருக்குறிப்புத்" தொண்டர்!
"நின்னருளே புரிந்திருந்தேன், இனி என்ன "திருக்குறிப்பே"? என்பது பெரியாழ்வார் ஈரத்-தமிழ்! They also serve, who ONLY stand and wait  என்பது கண்ணழிந்த John Milton கவிதை! அப்படியான ஆசாமி நம்ம "திருக்குறிப்புத்" தொண்டர்!

திருக்குறிப்புத் தொண்டர்,  காஞ்சிபுரம் வேகவதி ஆற்றில், துணி வேக வைத்துக் கொடுப்பதையே தொழிலாகக் கொண்டிருந்தார்! ஆனால் ஒரே ஒரு பிரச்சனை!
தன் வாடிக்கையாளர்களின் துணியைக் காசுக்கு வெளுக்கும் முன்னர், சிவனடியார் ஒருவரின் ஆடையையாச்சும் இலவசமாக வெளுத்துக் கொடுப்பதை வழக்கமாக வைத்திருந்தார்!

ஒருத்தன், இப்படியெல்லாம் உறுதியா இருந்தாத் தான் ஊருக்கு ஆகாதே! பல பேருக்கு இந்த வண்ணானைப் பிடிக்கவில்லை!
இவனுக்கு என்ன பெருசா சிவனைப் பற்றித் தெரியும்-ன்னு இத்தனை பிடிப்பு காட்டுறான்? எல்லாம் போலியான தன்னடக்கம், வெளிவேஷம் என்று சிலரின் பேச்சு! காசு கொடுக்கறது நாம, ஆனா முதல் துணிவெளுப்பு வேற்றூரில் இருந்து வரும் ஆட்களுக்கா? - என்ற நையாண்டியும் சேர்ந்து கொண்டது!

இப்படி வாழும் சூழலில், அன்று காஞ்சிபுரம் வந்தார் ஒரு பொன்னார் மேனி அடியார்!
மெலிந்த உடல், பவளம் போல் மேனியில் பால் வெண்ணீறு! குனித்த புருவம், கொவ்வைச் செவ்வாய், குமிழ் சிரிப்பு........ஆனால் அழுக்க்க்க்க்கேறிய ஆடை!

பரதேசி போலும்! துணி துவைச்சி எத்தனை நாள் ஆச்சோ? கிட்டக்க வந்தா ஒரு வாடை அடிக்குது! எத்தனை திருநீறு பூசி இந்த வாடையைப் போக்குவதோ?
அன்று பிட்டுக்கு மண் சுமந்தவன், இன்று ஆடைக்கு வாடை சுமந்தான்!

"என்னங்க சிவனடியார் ஐயா, ஆடை இப்படி அழுக்கேறி இருக்கு?  கோயிலில் யாரேனும் முகம் சுளிக்கக் கூடுமே! 
என் கிட்ட குடுங்க! நான் ஒரு வண்ணான்! துவைத்து வெளுத்து, இன்றே தந்து விடுகிறேன்! அது வரை  இதோ இந்த மண்டபத்தில் தங்கி இளைப்பாறுங்கள்!  இந்தாருங்கள் செப்புக் காசு, உணவுக்கு உதவும்!"

"யாருய்யா நீ? தேடி வந்து உதவி செய்யறேன்-ன்னு சொல்லுற? உன்னைய போல ஆளுங்களைத் தான் நம்பவே கூடாது!"

"ஐயையோ! அப்படியில்லை! என்னை இந்த ஊரில் எல்லாருக்கும் நல்லாத் தெரியும் ஐயா! இதோ... நீங்களே பாருங்க, கழுதையும் பொதி மூட்டையும்! நான் துணி துவைக்கும் வேகவதி ஆறும், இந்த முத்தீஸ்வரர் கோயிலுக்கு அருகில் தானே!  நீங்க என் மீது ஒரு கண் வச்சிக்கிட்டே இருக்கலாம்!
இது ஒரு சிவத் தொண்டு-ன்னே நினைக்கிறேன்! அடியார்களின் உடை அழுக்கை நீக்கி, என் பிறவி அழுக்கை(?) நீக்கிக் கொள்வேன்! நம்புங்க ஐயா!"

"சரி சரி!  என் கிட்டக்க இந்த ஒரே ஆடை தான் இருக்கு! அதைத் துவைத்து உலர்த்திக் கொடுத்து விடு!  அதுவரை நான் மேல் துண்டைக் கட்டிக் கொண்டு, கோயிலுக்குச் சென்று வருகிறேன்!
சீக்கிரம்-ப்பா!  இராத்திரியானால் என்னால் குளிர் தாங்க முடியாது! இந்த மேல் துண்டு தான் எனக்கு இரவிலே போர்வை! புரிஞ்சுதா?"

"அப்படியே ஆகட்டும் ஐயனே! என்னிடம் இருக்கும் சொற்பப் பணத்தில், உங்களுக்கு இன்னொரு ஆடை வாங்கித் தரவும் சித்தமாய் உள்ளேன்!"

"அதெல்லாம் ஒன்னும் வேணாம்! ஒழுங்கா சொன்னதைச் செய்! அதுவே போதும்!
நான் ஒரு சிவ-தவசி! ஓர் உடை-ஒர் ஓடு! இதில் தான் வாழணும் என்பது எங்கள் நியதி! அதெல்லாம் உனக்குப் புரியாது! என் ஆடை பத்திரம்!"

---

வண்ணான் வேக வேகமாகத் துவைத்து விட்டான்! ஆனால் அவனையும் விட வேக வேகமாக தூவத் துவங்கி விட்டது!  மழை மேகம் சிவ போகம்! எத்தனை வெளுத்தும், உலர்த்தவே முடியவில்லை!

கஞ்சியம்பதியில், கஞ்சி போட்ட ஆடை....
ஈரத்தில் ஒரு ஓரத்தில் வண்ணானைப் பார்த்துச் சிரித்தது!

ஐயையோ! வேறு துணி கொடுத்தாலும், வாங்க மாட்டேன்-ன்னு முன்பே சொல்லிட்டாரே! என்ன செய்ய? ஒருவேளை வெள்ளாவியில் புழுக்காமல், வீட்டிலேயே துவைத்திருந்தால், இந்நேரம் காய வைத்திருக்கலாமோ?
- இப்படியெல்லாம் யோசித்து என்ன பயன்? ஆனால் அன்பைத் தவிர வேறொன்று அறியாத மனசு, இது போன்ற தருணங்களில், இப்படித் தானே லூசுத்தனமாக யோசிக்கறது! என்ன செய்ய?

வண்ணான் நடுநடுங்கிப் போனான்! அங்கோ அடியவர் குளிரில் நடுங்குகிறார்! இங்கோ இவன் மானத்தால் நடுங்குகிறான்!

"யோவ், உன் நியதியைக் கொஞ்சம் தளர்த்திக்கோ; இந்தா புதுத் துணி! இதுல என் தப்பு ஒன்னுமில்லை! மழை கொட்டும்-ன்னு நானும் எதிர்ப்பார்க்கலை! நீயும் எதிர்ப்பார்க்கலை! அட்ஜஸ்ட் பண்ணிக்கோ, சரியா?
இல்லையில்லை...தவம் தான் பெருசு-ன்னு சொன்னியானா, நான் ஒன்னும் செய்யறத்துக்கு இல்லை, நீ குளிரில் சாவது தான் வழி....என் மேல் பழி ஒன்னும் வராது!  அவரவர் வாழ்வு அவரவர் கையில்....."

- இப்படியெல்லாம் வாதாடித் தப்பிக்கும் மனம் வண்ணானுக்கு வரவில்லை!
சரணாகதியில் திளைக்கும் ஒரு உள்ளத்துக்கு, "தன்னைத் தான் காத்துக் கொள்ளத் தோன்றாத" மனநிலை! அவனே! அவனே! அவனே!

வண்ணான், துணி துவைக்கும் பாறைக் கல்லிலே, தன்னைத் துவைத்துக் கொள்ளத் துவங்கி விட்டான்!
ஐயோ! என்ன இது? இப்படியும் ஒரு மடமையா? நினைத்த காரியம் நிறைவேறலை-ன்னு இப்படிச் செய்யறவனைப் பார்த்தா, யாருக்கும் பயம் தானேய்யா வரும்? அவனிடமிருந்து ஒதுங்கி விடலாமா? - இப்படி இனியவர்கள் கூட யோசிக்கலாம்! ஆனால் ஈசன் யோசிப்பதில்லை! - "நில்லு குறிப்புத் தொண்டா, நில்லு"!!

"திருக்குறிப்புத் தொண்டனே! உன் உள்ளம் என்ன என்பது எமக்குத் தெரியும்!  தன்மானத்துக்கு அஞ்சியா இப்படிச் செய்தாய்? என் மானத்துக்கு அஞ்சி அல்லவோ, இப்படிச் செய்தாய்?
உனக்கு வரும் பழியை விட, எனக்கு வரும் பரிதவிப்பைக் காண ஒண்ணாது துடித்தவனை,  சைவ-உலகுக்குச் "சான்று" காட்டினோம்!
சான்றோனே!  நம் கைலாயத்திலே என்றும் அணைந்திரு!  உன் "திருக்குறிப்பு" வையத்துள் வாழ்வாங்கு வாழ்க!"

- நின்னருளே புரிந்து இருந்தேன், இனி என்ன "திருக்குறிப்பே"?
They also serve who only stand and wait!
திருக்குறிப்புத் தொண்டர் நாயனார் திருவடிகளே சரணம்!