அன்புத் தம்பியைக் கொன்ற அண்ணனே ராமன்! - 2

"காவலை மீறி எவர் வந்தாலும் அவர்களுக்கு மரண தண்டனை விதிக்க வேண்டும் என்பதே வாக்கு! இராமா....கொடுத்த வாக்கை கொல்லப் போகிறாயா? இல்லை இலக்குவனைக் கொல்லப் போகிறாயா?" - சென்ற பாகம் இங்கே!

துடிதுடித்துப் போய் விட்டான் இராமன்! இவர்கள் இலக்கு இலக்குவனா?
இலக்குவனைக் கொல்வதற்காகவே இப்படி ஒரு திட்டம் தீட்டினார்களா தேவர்கள்? அன்று இந்திரனுக்காக இந்திரசித்தைக் கொன்றவனுக்கு இன்று அதே இந்திரன்-சித்து காட்டுகிறானே?
பட்டாபிஷேகம் பறி போன போது கூட படபடக்காத இராமன் இன்று ஏனோ அப்படிப் படபடக்கிறான்! சிந்தைக்கு இனியவர்களுக்கு மட்டும் ஏதாவது ஒன்றென்றால் நம் சிந்தை ஏன் செயல்படாது போகிறது சில நேரம்?

யமன்: இராமா...இன்னும் தேவ ரகசியம் சொல்லி முடியவில்லை! லட்சுமணா...இன்னும் சில விநாடிகள் நீ வெளியே நில்!
(இலக்குவன் வந்த வழியே வெளியேற...)

நாராயணா, இன்னுமா இந்த மனித வேடம்? சிவபெருமான் தம் பணியைத் துவங்கி விட்டார்! அவதார முடிவின் சூட்சுமங்கள் தொடங்கி விட்டன! இதை உணர்ந்து தயாராகி விடுங்கள்!
மானிடனைக் கேட்டால் தான் பெண்ணுக்குக் கல்யாணம், பையனுக்குக் காதுகுத்தல் என்று ஏதாவது சாக்கு போக்கு சொல்லிக் கொண்டு இருப்பார்கள்! நீங்களுமா? உலகுக்கு என்ன சொல்ல வேண்டுமோ அதைச் சீக்கிரம் சொல்லி விட்டுச் சீக்கிரம் தயாராகுங்கள்!

இராமன்: எல்லாம் சரி தான் தர்மராஜரே! ஆனால் இலக்குவன்.....?

யமன்: சுவாமி, உங்களுக்குமா பந்த பாசம்? நீங்கள் வைகுந்தம் வரும் போது அங்கு ஆதிசேடன் இருக்க வேண்டும் அல்லவா! ஆதிசேடன் அல்லவா இலக்குவனாய் வந்தது! உங்களுக்கு முன் இலக்குவன் விண்ணேக வேண்டும் என்பது விதி!
பாருங்கள், விதிப்பவன் உங்களுக்கே விதியைக் காட்டும் வினோத விதி எனக்கு!
இலக்குவன் விண்ணேக வேண்டும்! சங்கு சக்கரங்களான பரத சத்ருக்கனர்களும் உங்களுடன் ஏகி விடுவார்கள்! பிராட்டியும் தங்கள் வருகைக்குக் காத்துக் கொண்டுள்ளார்! நினைவிருக்கட்டும்! இன்னும் ஒரு பட்ச காலம் (பதினைந்து நாட்கள்) தான் உங்களுக்கு அவகாசம்!
நான் கிளம்புகிறேன்! கடமையால் வந்த கடுஞ்சொற்களுக்கு என்னை மன்னித்து விடுங்கள் இராமா! இலக்குவன் தண்டனையை மறந்து விடாதீர்கள்!

(துர்வாசருடன் இலக்குவன் உள்ளே வரவும், துறவி (யமன்) வெளியேறவும் சரியாக உள்ளது...துர்வாசரும் யமனும் ஒருவரை ஒருவர் உள்ளர்த்தப் புன்சிரிப்புடன் பார்த்துக் கொள்கிறார்கள்...)

---

துர்வாசர்: இராமா...அகோரப் பசியாய்ப் பசிக்கிறது...நீ உண்ட உணவை உன் கையால் எனக்கு இப்போதே இட வேண்டும்! "முந்தையோர் முறையே முடி சூடிய அந்த நாள் தொட்டு", ஆயிரம் ஆண்டுக்கு ஒரு முறை உங்கள் ரகு குலத்தில் இவ்வாறு உண்பது என் விரதம்!

இராமன்: ஆகா...அப்படியே ஆகட்டும் முனிவரே! இதோ கொண்டு வரச் சொல்கிறேன்! சற்று அமருங்களேன்! நானும் களைத்துப் போயுள்ளேன். மனத்தை அரிக்கும் சில முக்கியமான பிரச்சனைகள் கிடுகிடுவென்று நடந்துவிட்டன...

துர்வாசர்: இராமனா இப்படிப் பேசுவது? விருந்தினர் முன் சொந்த துயரங்களைப் பேசுவதா பண்பு? முதலில் என்னைக் கவனி! அரச-அதிதி முறை தெரியுமல்லவா உனக்கு? நீ அதன் லட்சணம் அறியாதவனோ? இல்லை ஹரி யாதவனோ??

இராமன்: மன்னிக்க வேண்டும் முனிவரே! இதோ உணவு! களைப்பு தீர உண்டு பசியாறுங்கள்!

துர்வாசர்: ஆ...என்ன இது அவமதிப்பு? வெறும் சோறும் கறிச் சேறுமா எனக்கு விருந்து? நான் வந்தது அரண்மனையா இல்லை ஆண்டிமனையா?

இராமன்: முனிவரே! கோபம் வேண்டாம்! நீங்கள் கேட்டது நான் உண்டு, அதன் மீதி மிஞ்சிய உணவு! சீதை சென்றபின் இதுவே எனக்கு உணவாகி விட்டது! என்னால் இளையவனுக்கும் இதையே உண்கிறான்! அருள் கூருங்கள்! இல்லை விருந்து தேவை என்றால் உள்ளே வாருங்கள்...அன்னக் கூடம் செல்லலாம்!

துர்வாசர்: உம்...உன் மனைவி போனபின் உனக்கு மரத்துப் போன உணவா? இதனால் எல்லாம் நீ நல்ல கணவன் என்று சொல்ல மாட்டேன்! நீ உண்டு சேஷமான (மீதமான) உணவே எனக்குப் போதும்!
ஆதி சேஷமே இதை உண்ணும் போது, மீதி சேஷமாய் நானும் உண்கிறேன்!
(முனிவர் உண்டு பசி ஆறியவுடன் இராமன் சில கேள்விகளை முனிவரிடம் முன் வைக்கிறான்!)

இராமன்: முனிவரே...நான் நல்ல கணவன் என்றெல்லாம் என்னைச் சொல்லிக் கொள்ளவில்லை! எனக்குத் தெரியும் என்னைப் பற்றி! பொதுவுடைமைக்குத் தனியுடைமையை விற்ற சிறியேன் நான்!
வாலி வதத்துக்குக் கூட அடுத்த பிறவியில் கர்ம வினையால் நான் கழுவாய் தேடிக் கொள்வேன்!
ஆனால்...சீதை விஷயத்தில் தான் என் மனம் சதா சஞ்சலப்படுகிறது!
எங்கள் இருவரின் பரஸ்பர அன்பையும் ஆழமான காதலையும் எங்களைத் தவிர நாட்டு மக்கள் வேறு யாரும் புரிந்து கொள்ளவில்லையோ? எனக்கு அமைதி காட்டுங்கள், முனிவரே!

துர்வாசர்: கலங்காதே இராமா! உங்கள் இருவருக்கும் உங்கள் இருவரின் அன்பு புரிந்ததல்லவா? அது போதும்! மற்றவர்க்குப் புரிய வைக்க, புரிய வைக்கப் புண்ணாகத் தான் ஆகும்! அதனால் அப்படியே விட்டுவிடு!
உன் காலம் இன்னும் சிறிது நாள் தான்! அமைதி பெறு! இனி வரும் காலங்களிலும் உங்கள் இருவரின் அன்பும் செயல்களும் விவாதப் பொருளாகத் தான் அமையப் போகிறது!

உன் அவதாரம் போதனைக்கு அல்ல! சோதனைக்கு! - சத்திய சோதனைக்கு!
அவரவர் உங்களைச் சோதித்து அவரவர் தீர்ப்பு எழுதிக் கொள்வார்கள்! அந்தத் தீர்ப்பு உங்களுக்கு அல்ல! அவரவர்க்கே தான்!
உங்கள் வாழ்க்கை அதற்கு உதவும் ஒரு சிறு தீத்துளி! அதைக் கொண்டு தீபம் ஏற்றவோ கோபம் ஏற்றவோ, அது அவரவர் விளையாட்டு!

உன் விளையாட்டு முடிந்ததல்லவா? விடை பெற்றுக் கொள்! தனித்தருள் செய்தது போதும்! திருமகளுடன் சேர்ந்து திருவருள் செய்வாயாக! என் நல்லாசிகள்! நாராயண இதி சமர்ப்பயாமி!
(துர்வாசர் விடை பெறுகிறார்...உடனே அந்தரங்க அரச ஆலோசனை சபை கூடுகிறது)

---

இராமன்: இலக்குவனுக்கு நானே மரண தண்டனை விதிக்கும் தர்ம சங்கடம் இப்போது ஏற்பட்டுள்ளது! முனிவர் இலக்குவனிடமே கேட்டிருக்கலாம்! அரச குடும்பத்தைச் சூழுப் போகும் விபரீதம் அறியாமல் இப்படி எல்லாம் நிகழ்ந்து விட்டது! அப்படியும் போக முடியாமல், இப்படியும் போக முடியாமல் - இது தான் தர்ம சங்கடம் என்கிறார்கள் போலும்! என்ன செய்யலாம் சான்றோர்களே?
(அனைவரும் அதிர்ச்சியில் உறைய...நடந்த நிகழ்வுகள் எல்லாம் உரைக்கப்படுகிறது...)

அமைச்சர் (தயங்கித் தயங்கி): மன்னா...புதல்வர்களுக்கு இப்போது தான் பட்டம் கட்டினோம்! இது அரசியல் சட்டப்படிக் கருணைக் காலம்! நீங்கள் சொல்லும் ஒரு பட்சத்துக்குள்....நம் நாட்டில் இலக்குவனுக்கு மட்டுமில்லை, வேறு எவருக்குமே மரண தண்டனை நிறைவேற்ற முடியாது!
பேசாமல் இளையவரை நிரந்தரமாகக் காட்டுக்கு அனுப்பி விடுங்கள்! உங்கள் பிரிவே அவருக்கு மரண வேதனை தான்!
தர்ம சாஸ்திரமும் இதற்கு ஒப்புதல் அளிக்கிறது! துறவியின் வாக்கைக் காத்தது போலும் ஆகும்! நாட்டின் சட்டத்தை மதித்தது போலும் ஆகும்!

இராமன்: காட்டுக்கும் எனக்கும் இப்படி ஒரு ராசியா? ஹா ஹா ஹா...எனக்குப் பிரியமான அனைத்தும் ஒவ்வொன்றாய்க் காட்டுக்குச் செல்ல வேண்டும் என்பது விதியா? விளையாட்டா? கண்ணா இலட்சுமணா...நீ என்ன சொல்கிறாய்?

இலக்குவன்: அண்ணா...என்ன நடக்கிறது என்றே ஒன்றும் புரியவில்லை! யார் அந்த தேவ ரகசியத் துறவி என்றும் தெரியவில்லை!
ஆனால் தப்ப வழியில்லை என்று மட்டும் தெளிவாகத் தெரிகிறது!
மனதார வஞ்சனை செய்ய உனக்கு என்றுமே தெரியாது! அதனால் உன் எண்ணம் எதுவோ அதுவே என் விதி என்று எடுத்துக் கொள்கிறேன்!

ஏதோ ஒன்று நிறைவடையப் போகிறது என்பது மட்டும் நன்றாகத் தெரிகிறது! நான் காடேகி விடுகிறேன்! பின்னர் யாரும் என்னைத் தேட வேண்டாம்!
ஊர்மிளையிடமும், மக்கள் சித்ரகேது/சித்ராங்கதனிடம் சொல்லி விட்டு வந்து விடுகிறேன்! என்னைத் தனியாக நீங்களே காட்டில் கொண்டு போய் விட்டுவிட வேண்டும். இதுவே என் விண்ணப்பம், அண்ணா!

இராமன்: தம்பி...அன்று உன்னை விட்டுவிட்டு நானும் சீதையும் மட்டும் காட்டுக்குப் போக நினைத்த போது சண்டை போட்டாயே? இப்போது மட்டும் ஏன் அமைதி காக்கிறாய்?

இலக்குவன்: கணவனை விட்டுச் சில நாள் மனைவி பிரிந்திருக்க முடியும்! மக்களை விட்டுப் பெற்றோர் சில நாள் பிரிந்திருக்க முடியும்! ஆனால் பச்சிளங் குழந்தை? உன்னை விட்டுப் பிரிந்து இருக்க என்னால் இயலுமோ அண்ணா?
சில நாள் அண்ணியும் உன்னை விட்டுப் பிரிந்து இருக்க முடிந்தது! ஆனால் என்னால் அப்படி இருக்க முடியாது!
நீர் உள எனின் உள மீனும், நீலமும்
பார் உள எனின் உள யாவும், பார்ப்புறின்
நார் உள தனுவுளாய்! நானும் சீதையும்
ஆர் உளர் எனின் உளேம்? அருளுவாய் என்றான்!

ஊருக்குத் தான் நாம் அண்ணன்-தம்பி உறவுக்குள் கட்டுப்பட்டோம்! ஆனால் உண்மையில் எனக்கு நீ யார்?
தலைவன்? குரு? தாய்? தகப்பன்? - இல்லை...எதையும் மறைக்காத ஆருயிர் தோழன்? இல்லை அதையும் தாண்டி...
உன்னுள் ஆழ்ந்தவன் நான்! - ஆழ்வான்! இளையாழ்வான்! - உன் அடி ஒற்றும் அடியவன்! உன் அருளே புரிந்து இருப்பேன்! இனி என்ன திருக்குறிப்பே?

(காட்டுக்கு வெளியே தனிமையில்...அண்ணனும் தம்பியும் மட்டும்...)
இராமன்: இலட்சுமணா....அன்று தனிமையில் சீதை உன் கற்பை வார்த்தையால் சுட்டெரித்தாள்! அன்று குனிந்த உன் தலை, அவள் முன்னர் மட்டும் என்றுமே நிமரவில்லை!
அன்று அவள் எரித்த சொற்களை இன்று சரயு நதியில் குளிர்வித்து விடு! வாய்ச்சொல் தலைச்சுமை! அவள் தனியாகச் சுமந்தது போதும்! இனி நானும் அவளும் உன் பெருமையைச் சேர்ந்தே சுமக்கிறோம்!

இலக்குவன்: அண்ணா...இனி நாம் தான் ஒருவருக்கொருவர் பேசப் போவதில்லையே!
உங்கள் திருக்கரத்தை என் நெஞ்சில் வைத்து அமைதி ஆக்குங்கள்! உங்கள் தோளில் சாய்த்துக் கொண்டு நான் ஆறுதல் அடைய வழிகாட்டுங்கள்!

(இலக்குவன் மெள்ள மெள்ள சரயு நதியில் இறங்குகிறான்...விசுவாமித்திரர் சிறு வயதில் கற்றுக் கொடுத்த ஜலயோகம் செய்து மூழ்குகிறான்...இந்திர விமானம் தோன்றுகிறது! நாகத்துக்குப் பகையாம் கருடன், சேஷனைச் சேவித்து வரவேற்கிறான்...வைகுந்தம் புகுவது மண்ணவர் விதியே!)

---

(ஆங்கே...அயோத்தியின் சபையில்...இராமன் தனிமையில்...)
குளத்தில் இருந்து கரையில் எடுத்துப் போட்ட பின்னர், நீர்ப் பசை உள்ள அளவு தானே மீனும் இருக்கும்! இதோ இன்னும் ஒரு பட்சம் தான்! நாங்களும் சரயு நதிக்குள் யோக நிலையில் மூழ்கப் போகிறோம்!

உழைக்கும்; வெய்து உயிர்க்கும்;
ஆவி உருகும்; போய் உணர்வு சோரும்;
இழைக்குவது அறிதல் தேற்றான்,
"இலக்குவா! இலக்குவா!" என்று,

அழைக்கும்; தன் கையை
வாயின், மூக்கின் வைத்து அயர்க்கும்;
"ஐயா! பிழைத்தியோ!" ‘என்னும்
மெய்யே பிறந்தேயும் பிறந்திலாதான்.

பெற்றதனால் வந்த பாசம் அன்னை தந்தையர் காட்டுவது - தொட்டு
உற்றதனால் வந்த பாசம் மனைவியர் காட்டுவது! உன்னை நான் பெற்றேனும் இல்லை! தொட்டு உற்றேனும் இல்லை! பின் எதனால் இவ்வளவு ஒட்டுதல்?

மனைவிகளில் நூறு பத்தினிகளைக் காட்டலாம்! உறவுகளில் ஆயிரம் நண்பர்களைக் காட்டலாம்!
ஆனால் உன்னைப் போல் ஒரு தம்பியைக் காட்ட முடியுமா? "அண்ணா" என்ற ஒற்றைச் சொல்லுக்கு உன்னால் அல்லவா உயிர்ப்பு!
நட்பிலும் கற்பைக் காட்டிய காகுத்தா!
நம் இருவர் இடையே உள்ள ஆத்ம உறவை எந்தப் பொருளால் விளக்குவது?

பயந்த தனிமைக் காட்டில், செல்வத்தைத் மறந்து, மனையாளைப் பிரிந்து, தனியே அல்லல் உற்றுக் கிடந்தேன்! அல்லலுக்கு நேரே உறைவிடம் நான்!
ஆனால் உயிருக்கு உயிராய் முன் எப்போதை விடவும் தனிமையில் துணை நின்றாய் தம்பீ! என்னை நீ வந்து உற்ற பின்னர் தான், சீரே உயிர்க்கு உயிராய், பாலைவனத்தில் பன்னீராய்த் தித்தித்ததே!
வாராது வந்த நண்பனாய் வந்த தம்பி.......
உன் பேச்சை மீறி, உன்னை அயோத்தியிலேயே விட்டு வந்திருந்தால்? இன்று இந்த அண்ணன் தான் ஏது??
கேளிக்கையில் உடன் இருப்பவனைக் காட்டிலும் கேட்டில் உடன் இருப்பவன் அல்லவா உற்ற தோழமை கொள்வான்!

காரேய் கருணை ராமானுஜா, இக்கடல் நிலத்தில்
யாரே அறிவார் நின் அருளாம் தன்மை? அல்லலுக்கு
நேரே உறைவிடம் நான்! என்னை நீ வந்து உற்ற பின்பு
சீரே உயிர்க்கு உயிராய், அடியேற்கு இன்று தித்திக்கின்றதே!

---

மற்றவர்களுக்கு எல்லாம் இராமாவதாரத் தத்துவம் என்பது மானுட தத்துவம்! சரணாகதித் தத்துவம்!
ஆனால் என்னைப் பொருத்தவரை இது இராமாவதாரம் இல்லை! இது இலக்ஷ்மணாவதாரம்! இதன் தத்துவம் கைங்கர்ய தத்துவம்!
தன் கடன் அடியேனைத் தாங்குதல்
என் கடன் பணிசெய்து கிடப்பதே!
தொண்டின் ஆரம்ப நிலை - இறைத் தொண்டு - பகவத் கைங்கர்யம்!
தொண்டின் முழுமை நிலை - அடியார் தொண்டு - பாகவத கைங்கர்யம்!
நன் மக்கள் தொண்டே மகேசன் தொண்டு!

என் இராமாவதார ஆசை இதுவே!
நான் இலக்ஷ்மணனாய் மாற வேண்டும், நீ இராமனாய் ஆக வேண்டும்!
அடுத்து நீயே இராமன்! என் அன்புக்குப் பலன் ராமன்! நீ பல-ராமன்!
உனக்கு ஒழிவில் காலம் எல்லாம் உடனாய் மன்னி, வழுவிலா அடிமை செய்ய வேண்டும் நான்!

லக்ஷ்மணோ லக்ஷ்மீ சம்பந்ந: செல்வத்துள் செல்வம் கைங்கர்ய லட்சுமி! நானும் திருமகளும் உனக்குக் கைங்கர்யம் செய்து வாழப் போகிறோம்!
இது அவதார முடிவு என்றா நினைத்தாய்? இல்லையில்லை! கிருஷ்ணாவதாரத்துக்கான தோற்றம்! அதை இன்று தான் என் மனதில் சங்கல்பித்தேன்! உறுதி பூண்டேன்!

உலகிற்கு எப்போதும் நீயே இராமனின் அனுஜன்! என் இராமானுஜன்!
இளைய பெருமாள் திருவடிகளே சரணம்!
இலக்குவன் திருவடிகளே சரணம்!!