ஒளவையார்–யானையார்

காலை 7:00 மணி; வீட்டில் ஒரே பரபரப்பு. வீட்டுத் தலைவிக்கோ கையும் ஓடலை, காலும் ஓடலை.
பள்ளிக்குச் செல்ல மக்கர் பண்ணும் மகன்.
அடுக்களையில் அவளைப் பார்த்து மாறி மாறி விசில் அடிக்கும் குக்கர்.
வீட்டுத் தலைவருக்குக் கூட இல்ல அந்த உரிமை!
அய்யாவோ பூஜை அறையில்.

காக்க காக்க கனகவேல் காக்க.
"ஏம்மா, இன்னுமா பேப்பர் வரல? ஜோதிகா கல்யாணம் நல்லபடியா நடந்துச்சான்னு பாக்கலாம்னா...நேத்து நியூஸும் பாக்கல!”
நோக்க நோக்க நொடியில் நோக்க
“டேய் ஷ்ரவண், ஒழுங்கா ரெடியாயிடு. வீணா காலங்காத்தால அடி வாங்காத சொல்லிட்டேன்.”
தாக்க தாக்க தடையறத் தாக்க
.....

இது சில பல வீடுகளில் நடக்கும் வாடிக்கையான ஒன்று தான்.
இறை வழிபாட்டின் போது கூட மனம் ஒருமிக்காது அலை பாயும்.
நாமெல்லாம் சாதாரண மனிதர்கள் தானே. (என்ன…. நடுவில் வேறு பேச்சுகள் பேசாது/ஏசாது இருக்கலாம்).
ஒளவைப்பாட்டி கூட இதற்கு விதிவிலக்கு இல்லை போலும்!
முன்பு ஒரு முறை, தம்பியால் சுட்ட பழத்தை அறிந்த ஒளவை, இன்று அண்ணனால் ஆட்கொள்ளப்பட வேணும் என்று இருந்தது போலும்!

அன்றும் ஒரு நாள், ஒளவையார் அப்படித் தான் சிவ பூஜையில் இருந்தார்.
சில நாளாகவே அவர் மனதில் யோக ரகசியங்களும், சிவப்பேற்றினை சீக்கிரமே அடைய விழைவும் நிழலாடின. முழு முதற் கடவுளான விநாயகனைத் தொழுது பூஜைகளை ஆரம்பித்தார்.
உடல் சற்றுக் குலுங்கியது. கண்களை மூடித் தியானத்தில் ஆழ்ந்தார்.
அகக் கண்ணில் அப்போது தான் “அந்தக் காட்சி” தெரிந்தது.

63 நாயன்மார்களில் இருவர், நம் ஒளவையாருக்கு உற்ற நண்பர்கள்.
தம்பிரான் தோழர் எனப்படும் சுந்தரமூர்த்தி சுவாமிகள், மற்றும் அவர்தம் ஆப்த நண்பரான சேரமான் பெருமாள் நாயனார் – ஆகிய இருவருமே அந்த நண்பர்கள்.
“கைலாயம் செல்ல நேரம் வந்துவிட்டது, கிளம்பி வா”, என்று இறைவன் சுந்தரமூர்த்தி சுவாமிகளைப் பணிக்க, இறைவன் அனுப்பிய குதிரையில், அவரும் கிளம்பி விட்டார்.
கிளம்பிய பின் தான், “அய்யோ, நண்பர் சேரமானையும் உடன் அழையாது கிளம்பி விட்டோமே” என்று மிகுந்த ஆதங்கப்பட்டார்.

ஆகா இது அல்லவோ நட்பு! வாழும் வரை கருத்து, எண்ணம், உணவு, பொருள் மற்றும் பலவற்றையும் பகிர்ந்து கொள்ளும் நண்பர்களைப் பார்த்து இருக்கிறோம்.
ஆனால் இறைவன் அருளிய பின், அந்த அருளையும் சேர்த்து நண்பனிடம் பகிர்ந்து கொள்ள முதலில் தோன்ற வேண்டுமே, அதைச் சொல்லுங்கள்!
பேருவகையில் தன்னையே மறக்கும் போதும், நட்பை மறக்க வில்லை பாருங்கள்!!

இந்த எண்ணம் ஒன்றே சேரமானை எட்டியது. (Telepathy??).
அவரும் உடனே அவருடைய வெள்ளைக் குதிரையில் ஏறி அமர்ந்து, அதன் காதுகளில் சிவ மந்திரம் ஜபிக்க, உடனே பரி பறந்தது. சுந்தரமூர்த்தி சுவாமிகளை அடைந்தது. இனி இருவரும் சேர்ந்து பயணிக்க ஆரம்பித்தனர்.

அப்போது தான் சேரமான், “அய்யோ, நண்பர் ஒளவையாரை உடன் அழையாது வந்து விட்டோமே” என்று தன் பங்குக்குக் கவலையுற்றார்.
அடடா, என்ன ஒரு நல்ல நண்பர்கள் செட்!! யாருக்கு வாய்க்கும் இப்படி!! ஒருவருக்கு ஒருவர் சளைக்காமல் நட்பு பாராட்டுகிறார்கள்.
“முகநக நட்பது நட்பன்று நெஞ்சத்து
அகநக நட்பது நட்பு.” என்பது தானே இது!

இந்தக் காட்சி தான் ஒளவையார் மனத்திரையில் தெரிந்தது.
சற்றே துணுக்குற்றார். இரு நண்பர்களும் சென்று விட்ட பின், தான் மட்டும் தனிமையில் ஆழ்ந்து விடுவோமோ என்ற கலக்கம்.
குடுகுடு கிழவி கிடுகிடு என்று மந்திரங்களைச் சொல்லலானாள்.
நேரம் செல்லச் செல்ல, “பக்தியில் நாம் மட்டும் என்ன குறைந்து விட்டோம்” என்ற குழப்பம்! எப்போது பக்தியில் ஒப்பீடு வந்ததோ, அவ்வளவு தான்!! சும்மாவா சொன்னார்கள் “ஈசனோடு ஆயினும் ஆசை அறுமின்கள்”?

உடனே பூஜையை வேகம் வேகமாக முடிக்கப் பார்த்தார்.
மனமெல்லாம் எப்படியாவது அவர்களுடன் சேர்ந்து விட வேண்டும் என்று!
அப்போது மிகவும் கழிவிரக்கத்தில், “அய்யனே, கணபதியே, ஆண்டுகள் பல கடந்தும் பெற்ற ஞானம் கைகொடுக்க வில்லையே. பேதை போல் துடிக்கிறேனே! அறிவால் மட்டும் உன்னை அறிய இயலுமோ? இனி ஒன்றும் இல்லை! நின் தாள் சரண்! வித்தக விநாயக விரை கழல் சரணே!!” என்று சிரம் மேல் கரம் கூப்பினார்.



நம் கள்ளச் சிரிப்பு அழகன், கணேசனால், இதற்கு மேல் தாங்க முடியவில்லை. கண்ணாமூச்சி விளையாட்டில் பயந்து போன குழந்தைக்கு, தாய் உடனே வெளிவந்து விடுவது போல், தும்பிக்கையான் தோன்றினார் ஒளவையின் முன்!
“தமிழ்ப் பாட்டியே! சஞ்சலம் விடு. தொடங்கிய பூஜையை முறையாக முடித்திடு. அவர்கள் செல்லுமுன் உன்னை நான் கொண்டு சேர்க்கிறேன் கயிலையில்” என்று அபயம் அருளினார்.

ஒளவையும், மனச் சஞ்சலங்களை எல்லாம் விட்டு, “விநாயகர் அகவல்” என்ற அழகிய தமிழ் நூலால் பாடி, பூஜையை முடித்தாள்.
அவள் முடிக்கவும், விநாயகப் பெருமான் அவள் முன் தோன்றவும் சரியாக இருந்தது.
அலேக்!!!
தன் தும்பிக்கையால் ஒளவையைத் தூக்கினார். மண்ணில் இருந்து வி்ண்ணுக்கு மாற்றினார்.
கயிலை மலையில், பனிக்கொடு முடியில், ஈசனின் அடியில், கொண்டு நேரே நிறுத்தினார்.

ஈசனைப் பணிந்து ஒளவை, அவன் திருவடி நீழலில் நிற்கவும், நம் இரட்டை நண்பர்கள் கையிலையில் நுழையவும் சரியாக இருந்தது. சேரமான் திருக்கயிலாய ஞான உலா பாட, நண்பர்கள் மூவர் முகத்திலும் புன்னகை. மீண்டும் சேர்ந்ததில் மென்னகை. “ஈசன் எந்தை இணையடி நீழலில்” அனைவரும் இன்புற்று இருந்தனர்!

“ஆதரம் பயில் ஆரூரர் தோழமை
சேர்தல் கொண்டு அவரோடே முந் நாளினில்
ஆடல் வெம்பரி மீதேறி மா கயிலையில் ஏகி” என்று அருணகிரி இந்த அழகிய நிகழ்வைத் திருப்புகழில் குறித்து வைத்துள்ளார். (நாத விந்து கலாதீ என்ற பாடலில்)

அடுத்த பதிவில், விநாயகர் அகவலைச் சிறிதே சுவைப்போமா?